Παρέμβαση στη γειτονιά ενάντια στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές

Την Κυριακή 9 Απρίλη, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στη γειτονιά ενάντια στο άνοιγμα των καταστημάτων. Η παρέμβαση είχε χαρακτηριστικά μοιράσματος κειμένου χέρι με χέρι και αλληλεπίδρασης με τον κόσμο της γειτονιάς και τα εργαζόμενα άτομα. Πορευτήκαμε σε Ιλίσια και Ζωγράφου περνώντας από τα ανοιχτά μαγαζιά και σταθμεύοντας για λίγο σε μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ και καταστήματα για να μοιράσουμε στο εσωτερικό τους.

Το κείμενο μοιράσματος:

Αυτή η Κυριακή δεν είναι μια συνηθισμένη Κυριακή. Ξύπνησες και αντί να σκεφτείς σε ποιο πάρκο μπορείς να περάσεις λίγο χρόνο με την οικογένεια σου, τα φίλα σου -ή- και μόνο σου, τώρα σκέφτεσαι πως πρέπει να φορέσεις τα ρούχα εργασίας και το υποχρεωτικό σου χαμόγελο, και να ετοιμαστείς για άλλο ένα 8ωρο με το αφεντικό πάνω απο το κεφάλι σου, για όλους εκείνους που δεν προλάβανε να καταναλώσουν μέσα στην εβδομάδα. Σήμερα, κράτος και αφεντικά αποφασίζουν να τονώσουν την εθνική οικονομία και τις τοπικές αγορές για να έρθει επιτέλους η ανάπτυξη, γιατί αυτό ήταν το πρόβλημα μας, όχι το αν θα έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι, νερό και ρεύμα με τα ψίχουλα που τολμάνε να αποκαλέσουν και μισθό. Ακόμα και με αυτά τα λίγα όμως, είναι γεγονός πως οι Κυριακές είναι για να ζούμε. Τις Κυριακές θέλουμε να απολαμβάνουμε το πράσινο (όσο έχει απομείνει) στα πάρκα της γειτονιάς μας, να βρισκόμαστε με τις παρέες μας, να περνάμε χρόνο με την οικογένεια μας ή με το/τη συντροφό μας.

Όσα λέμε παραπάνω δεν τα λέμε γιατί είμαστε ρομαντικές ψυχές, αλλά γιατί η αργία της Κυριακής δεν είναι δώρο των αφεντικών και ούτε έπεσε «εξ’ ουρανού». Στην πραγματικότητα καθιερώθηκε μετά από εργατικούς αγώνες του 19ου αιώνα. Τα ανοιχτά μαγαζιά αυτές τις-αρχικά-6 Κυριακές του χρόνου είναι προάγγελος της καθιέρωσης της 6ήμερης (ή 7ήμερης πολλές φορές) εργασίας και της πλήρους απελευθέρωσης του ωραρίου των καταστημάτων.

Είναι προφανές ότι τα αφεντικά δεν πρόκειται να προσλάβουν παραπάνω υπαλλήλους για να καλύψουν αυτή την έξτρα μέρα και ούτε έχουν την όρεξη να δουλέψουν οι ίδιοι τα μηχανήματα και τα ταμεία. Εδώ συνειδητά
αποφεύγουν να πληρώσουν τα απαραίτητα ένσημα και υπερωρίες, πόσο μάλλον να βάλουν το χέρι στη τσέπη για να δώσουν το 75% του έξτρα μισθού που αντιστοιχεί τις Κυριακές. Πρόκειται λοιπόν για μια φιέστα που εξασφαλίζει τα κέρδη τους και εναντιώνεται στις ανάγκες μας.

Ποιο, εν τέλει, θα καταναλώσει στο άνοιγμα των μαγαζιών της Κυριακής; Οι 1.000.000 άνεργοι/ες; Οι συνταξιούχοι/ες με τις πενιχρές συντάξεις τους ή οι άνθρωποι που κάνουν δύο δουλειές για να τα βγάζουν πέρα; Τα μεταναστά ή η μισή ελλάδα που περιμένει να δει αν δικαιούται τα αστεία επιδόματα βενζίνης, ρεύματος και σούπερ μάρκετ; Ποιο εν τέλει εξυπηρετεί η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας; Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν εξυπηρετεί εμάς τα από τα κάτω. Δεν μας λείπουν ούτε οι ώρες για ψώνια, ούτε οι «ευκαιρίες» για κατανάλωση, αφού έτσι και αλλιώς τα μαγαζιά είναι ανοιχτά όλη τη βδομάδα με τις αστραφτερές τους βιτρίνες, με μόνο πρόβλημα ότι οι τσέπες μας είναι άδειες. Το κράτος μας προωθεί την ταυτότητα του καταναλωτή προσπαθώντας να μας αποπροσανατολίσει από την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα εκμετάλλευσης, υπερωριών και απλήρωτης εργασίας.

Εμείς από μεριά μας δεν σκοπεύουμε να καταναλώσουμε ούτε αυτή, ούτε καμία Κυριακή, δεν πρόκειται να συμμετέχουμε στην εκμετάλλευση της τάξης μας, οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας ενάντια σε κάθε κίνηση κατά των ταξικών μας συμφερόντων, δεν θα τους αφήσουμε να μας κλέψουν και άλλο από τις ζωές, τις μέρες και τις ώρες μας.

Ποτέ δουλειά την Κυριακή